In mei ging een Nederlandse familie, vader Dick, moeder Irene en dochter Maaike samen de uitdaging van een wandeling op de West Highland Way aan! Door middel van onze 10-daagse Gemiddelde West Highland Way tour liepen ze van Milngavie naar Fort William. Het hele gezin had een geweldige ervaring, met volop zonneschijn en prachtig bloeiende natuur rondom.
Lees hieronder over hun reis!
Dag 1: Milngavie – Drymen
De begroting van een middelgroot Centraal-Amerikaans land hebben we uitgegeven aan regenbroeken, waterdichte jassen en gore-tex schoenen. Want: Schotland! Maar vandaag konden we al bij het ontbijt de vestjes in de rugzak stoppen, om de rest van de dag onder een stralend blauwe hemel en een krachtig zonnetje onze eerste etappe van de West Highland Way af te leggen.
Na de officiële start in Milngavie ging het eerst enige tijd door het bos, om na een kilometer of vijf het eerste zicht op de Highlands te krijgen. Die beginnen morgen pas echt, met de beklimming van Conic Hill en de tocht langs Loch Lomond, maar ook de aanloop mocht er zijn.
Vandaag stond de teller op 21 kilometer toen we in Drymen aankwamen, waar we de nacht doorbrengen in de Kip in the Kirk (Engels voor: ‘Een dutje in de kerk’). Vanuit dit tot ‘B&B’ omgedoopte godshuis lopen we morgen etappe 2, waarbij de weergoden – als de profetiën van WeerOnline uitkomen – ons weer gunstig gezind zijn. Nu eerst het dorp in voor het enige wat we NIET hebben meegenomen: AfterSun
Dag 2: Drymen – Rowardennan
Het is een bier, het is een whisky, het is een lied en vandaag kwamen we erachter dat Loch Lomond warempel ook een meer is. Nou ja, dat wisten we al, met de auto en caravan zijn we er op doorreis zelfs weleens gestopt. Maar zoals vandaag zagen we Loch Lomond nog nooit. Op onze wandeling van Drymen naar Rowardennan (24 kilometer) toonde het meer zich in allerlei vormen en kleuren, nog wel het meest spectaculair vanaf de top van Conic Hill, onze eerste serieuze klim van deze #WestHighlandWay.
Na de lunch in Balmaha was ons een vlakke route langs de waterkant beloofd, maar om de zoveel meter moest er toch een klimmetje met (even voor de wielrenners) een stijgingspercentage van de Keutenberg worden bedwongen. En, aan het eind van de route stond Alan – de chauffeur van de lokale schoolbus – ons op te wachten om ons na zes uur wandelen, klauteren en ploeteren in twintig(!) bloedstollende minuten terug te rijden naar The Kip in the Kirk, waar we nog een nachtje doorbrengen.
Morgen zet hij ons om 7.40 uur (sharp!) weer af in Rowardennan, voor het vervolg van onze tocht. Daarna haalt Alan de schoolkinderen op. Het leven gaat hier gewoon door, ook als wij er doorheen wandelen.
Dag 3: Rowardennan – Inverarnan
Het lijkt wel een sprookje, zei vandaag iemand in de familie-app toen we een foto deelden van oevers met uitbundig bloeiende bluebells, geurige meidoorns en bemoste boomstammen die zo uit het land van de Hobbits lijken te komen.
Maar dan wel eentje waarin de wandelroute is uitgestippeld door de boze fee of gramstorige reuzen die in een balorige bui een hoop keien in een zekere richting hebben gesmeten. Het was dus een zwoeg- en klauterdag langs de – dat moet gezegd – werkelijk schitterende boorden van Loch Lomond (houdt dat meer dan nooit op?), waarbij elke misstap een wisse dood betekende in het diepzwarte water dat likkebaardend tegen de hellingen klotste.
Ergens daar moet het monster van Loch Lomond huizen dat zich met zijn gulzige kaken tegoed doet aan onze uitgeteerde karkassen, ging het vrijwel elke minuut door mij heen. En ik ben niet iemand die snel overdrijft. Afijn, zo’n dag was het dus, waarbij de boze fee de beloofde 23 kilometer ook nog eens (geintje!) liet oplopen tot ruim 26. De foto’s van (voornamelijk) Irene van der Plas kunnen u daarbij alleen maar op verkeerde gedachten brengen.
Dag 4: Inverarnan – Tyndrum
Nemen jullie ook nog een rustdag?, is een veelgestelde vraag op ons West Highland Way-forum. Jazeker, vandaag. We liepen geen 25, maar 12 kilometer, nog altijd 2 kilometer meer dan de kortste afstand van de Kippenloop (14 juni) waar mijn collega’s bij de NWS al een jaar tegenop zien. Opnieuw gingen we verder waar we gistermiddag geheel volgens onze routeplanning bij de bushalte waren gestopt: bij The Drovers Inn in Inverarnan. Vandaar liepen we tussen de eerste prachtige uitlopers van de Highlands terug naar ons verblijf Hillview in Crianlarich.
Na de lunch in de stationsrestauratie gaven we er voor vandaag de brui aan, vooral gezien het alternatief: doorlopen naar Tyndrum (nog 11 kilometer), om daarna met de bus naar Crianlarich terug te keren en morgen met de bus weer naar Tyndrum, om van daaruit verder te lopen naar Bridge of Orchy. We zijn gekkie Henkie niet. Dus morgen lopen we van hieruit naar Tyndrum (lunch) en dan meteen door naar Bridge of Orchy. Nee, maakt u zich maar geen zorgen, we missen geen meter van de route.
Dag 5: Tyndrum – Inveroran
Eindelijk, Schots weer! Hoera! Na vier dagen waarop de koperen ploert mijn Kookaburra Bush Hat (van origineel Loch Ness Leather) bijna tot uitdrogen bracht, voelt het majesteuze hoofddeksel zich vandaag in zijn element. And so does his boss. Voor het eerst gaan de regenjacks aan, voor de tocht van Crianlarich naar Tyndrum en Bridge of Orchy (22 kilometer, mijn wederhelft denkt 24).
Dit voorportaal van Glencoe (morgen!) was vele eeuwen lang het strijdtoneel van Schotse en Engelse legers en de schuilplaats van Rob Roy, de Schotse Robin Hood. Hier is meer bloed vergoten dan er vandaag aan regen valt en dan piest het de hele dag toch lekker door. Maar, zoals een bekend outdoor-spreekwoord luidt, er bestaat geen slecht weer, alleen slechte kleding, waardoor we toch min of meer kurkdroog aankomen bij het chique Bridge of Orchy Hotel. Robert the Bruce, koning van de Schotten van 1306 tot 1329, zou er een moord voor hebben gedaan.
Dag 6: Inveroran – Kingshouse
Het was wat de Schotten ‘another lovely day’ noemen: grijs, aanhoudende drizzle en, zeker in de vroege ochtend, een meter of honderd zicht. Prima weertje om je nog een keer in bed om te draaien, maar als ze dat hier zouden doen komen ze driekwart van het jaar de slaapkamer niet uit.
En het heeft ook wel wat, om onder deze omstandigheden door de vallei van Glencoe te lopen, waar elke meter grond is doordrenkt met historie en het bloed van vele veldslagen. Voor wie wat minder heeft met dramatiek uit het verleden: ook grote delen van de James Bond-film Skyfall zijn hier opgenomen en zelfs ons hotel – Kingshouse- maakte deel uit van het decor. Geen wonder dat de dames achter de balie tot elkaar fluisterden ‘James Bond is home’, toen ik na twintig kilometer wandelen met mijn twee Bond-girls de receptie betrad. Ach ja, in de film en op Facebook is alles mogelijk.
Dag 7: Kingshouse – Kinlochleven
De grimmige vallei van Glencoe laat de West Highland Walkers niet zomaar gaan. Wie eruit wil, verder richting Kinlochleven, moet de Devil’s Staircase over de bergrug beklimmen. Deze route, ooit aangelegd door de soldaten van generaal Wade, dankt zijn naam onder meer aan het lot van veel werkers aan de verderop gelegen Blackwater Dam, die na het uitbetalen van de salarissen graag een pint (en wel meer dan één) pakten in de meest nabije bar, die van het Kingshouse Hotel.
Op de terugweg over de berg naar hun verblijven moest meningeen het drinkgelag in de koude wintermaanden met de dood bekopen. ‘The devil often claimed his own.’ Bij ons zijn die paar biertjes en het flesje Sauvignon Blanc van de avond ervoor allang verdampt, waardoor we op onze route van het Kingshouse Hotel (van harte aanbevolen!) naar Kinlochleven (16 kilometer) behalve op een slecht wegdek en pittige stijgingspercentages alleen worden getrakteerd op bloedstollend mooie vergezichten. Pas in Kinlochleven, in de bar van het MacDonalds Hotel, nemen we er een pint op. Nog even een tip voor de duivel: we hoeven vanavond niet meer terug.
Dag 8: Kinlochleven – Fort William
De laatste etappe van onze West Highland Way wordt meteen ook de langste. Van Kinlochleven naar Fort William is het ruim 27 kilometer, het laatste eindje naar ons privé-Guesthouse aan Loch Lynnhe niet eens meegerekend. Dus laat ik maar beginnen met het goede nieuws: we hebben het gehaald! Maar het was bepaald geen ‘walk in the park’.
Na de pittige klim vanuit Kinlochleven leek er vanmorgen geen eind te komen aan de – overigens schitterende – vallei die zich daarna voor ons uitstrekte. En na dat eind – dat dus wel degelijk kwam – volgde nog een aaneenschakeling van steile hellingen over een slecht wegdek – dat was vandaag een constante – voordat we de flanken van de kolossale Ben Nevis passeerden en de laatste kilometers naar Fort William konden worden overbrugd, om de statiefoto bij het officiële eindpunt te schieten.
En daarna was het ‘Been there, done that, got the T-shirt-time’ in het levendige hoofdstraatje en kon onze reisleidster nog eenmaal een tip geven voor een geweldig visrestaurant aan het loch om ook deze dag in stijl af te sluiten. Morgen wacht ons nog een ‘breathtaking’ treinreis door de highlands om alle hoogtepunten van deze trip nog eens in omgekeerde volgorde de revue te laten passeren. Gewoon, lekker op onze kont, vanachter het raampje.
Heel erg bedankt aan Dick, Maaike en Irene voor hun dagelijkse updates en inzichten in hun wandelingen op de West Highland Way.
